Soms ontmoet je bijzondere mensen op bijzondere posities en binnen bijzondere organisaties. Zo hebben wij ook mogen ervaren hoe belangrijk `warme `mensen zijn binnen de jeugdhulpverlening. Wij hebben zeven jaar geleden twee prachtige pleegkinderen mogen verwelkomen in ons gezin. Zus en broer toen negen en zes jaar oud. Twee heerlijke kinderen zo mooi en zo kwetsbaar. We hebben prentenboekjes gekocht, verjaardagen gevierd en kinderliedjes gezongen om de kinderen leeftijdsadequaat te laten functioneren. Naast het onderwijs ook thuisonderwijs gegeven om de ontwikkelingsachterstand proberen in te halen. Fijne vakanties gevierd, naar pretparken, bioscopen en uit eten geweest. Feestjes gevierd en families gecreëerd aan niets zou het onze pleegkinderen ontbreken. Wel waren er de lange nachten waarin de kinderen bang waren. Ook was het voelen van pijn niet zo vanzelfsprekend na een lelijke val op de grindtegels. En een nest zwaluwen lastigvallen was niet zo erg, die domme dieren begrijpen en voelen toch niets.
De jaren gingen voorbij en we zagen de kinderen zich prachtig cognitief ontwikkelen. Zo knap toch door extra inzet van hun en onze kant toch het VMBO gehaald…al moesten we ervoor vechten.
De pubertijd kwam in zicht en wij als pleegouders genoten van de fysieke groei …wat een knappe kinderen hadden we toch. Zielsveel hielden wij van hen en zo ontroerend hoe zij hun weg vonden binnen onze familie en vriendenkring. Zelf onderhielden ze hun eigen vriendenkring, hadden een weekendbaantje en gingen naar sport. Toch zagen we dat de kinderen niet helemaal vrij waren en ontspannen. Sociaal contact was soms nog niet zo makkelijk en met al hun talenten bleken ze niet over te stromen van zelfvertrouwen.
In de laatste twee vakanties hadden zij het steeds meer over het verleden. De verwaarlozing, de mishandeling en het trauma werden steeds vaker onderwerp van gesprek. Onze pleegdochter was inmiddels vijftien en vertelde dat zij zich pas veilig voelde de dag dat ze bij ons kwam wonen. Grote woorden voor een meisje van 15 jaar maar ook steeds meer twijfels bij ons of onze nabijheid alleen nog wel voldoende was om het verleden een plekje te geven.
Gelukkig konden wij het hier goed met onze pleegzorgbegeleider over hebben. Zij is zeer deskundig en wij vroegen haar of onze pleegdochter voor traumabehandeling in aanmerking zou kunnen komen? Zo adequaat als zij was heeft ze dit direct overlegd met de behandelcoördinator. Na een positief antwoord werd onze pleegdochter aangemeld voor traumatherapie. We kregen een eerste gesprek met de EMDR-therapeut en zij vertelde ons wat we konden verwachten. Er was direct een klik tussen haar en onze pleegdochter trouwens ook tussen ons.
Afgesproken dat we het EMDR traject zouden starten binnen afzienbare tijd. Onze pleegdochter ging de spoken uit haar verleden aan en we waren zo trots op ons meisje. Zo veerkrachtig, sterk maar ook direct zo kwetsbaar. Ze ging terug naar het verleden en alle gebeurtenissen. Details die haar en ook ons niet bekend waren kwamen ter tafel, de ene nog heftiger dan de andere. Iedere keer keken we tegen de krachtige rug van onze dochter aan wanneer zij verdrietig op onze schoot kwam zitten tijdens de sessies. Verscholen met mijn hoofd tegen haar rug kon ik alleen maar denken…waarom? De therapeut zo liefdevol en warm hielp onze dochter door de sessies heen. Prachtig hoe ze vanuit haar empathie zo in staat was dit meisje te helpen om de spoken uit het verleden te verjagen. Hand in hand gingen we dit avontuur aan en hand in hand hebben we het mogen afsluiten. Maanden is onze pleegdochter geholpen om meer grip te krijgen op de realiteit door het verleden daar te mogen laten waar het hoort. Trots was ik op onze pleegdochter als we weer naar huis reden op de weg terug naar huis. Tranen, verdriet, trauma, verleden en heden alles liep door elkaar heen. Soms gingen we een paar dagen kopje onder vanwege haar emoties of de onze. Het viel niet mee om je pleegdochter zo verdrietig te zien. De therapeut is ook richtinggevend voor ons geweest en heeft altijd voor ons klaargestaan. Gelukkig konden wij, ook mede hierdoor, onze pleegdochter steeds met een kalm brein blijven steunen in dit proces.
Na een keihard gevecht met het verleden was na acht maanden de pijn verdwenen. Onze knappe meid kon zonder emotie terugkijken naar het verleden. Boosheid was het enige wat nog over was. De therapeut was niet voor een gat te vangen en zij stelde een boks sessie voor? Boosheid zou ook in verdriet om kunnen slaan en dat was nou net wat we niet wilden. De therapeut organiseerde, nadat ze toestemming had gekregen van de directeur, een boks sessie waar onze pleegdochter helemaal los kon gaan op een zeer empathische sportschoolhouder. Hij begreep haar en daagde haar uit om de boosheid weg te slaan en dit heeft ze gedaan 3/4 uur lang totdat ze moe was en huilend aangaf dat het voldoende was. Wat een mooi moment om de traumatherapie af te sluiten en de spoken letterlijk te verslaan.
We zijn nu twee maanden verder en onze pleegdochter verteld dat ze bevrijd is van de demonen uit het verleden. Dat ze terug kan kijken naar het verleden zonder pijn, verdriet en boosheid. Wij zien een krachtige pleegdochter die het heden en de toekomst met zichzelf, met haar ouders en ons aan kan.
Inmiddels hebben wij een gezinshuis bij dezelfde organisatie, met dezelfde bijzondere mensen op dezelfde bijzondere posities. Allemaal bijzondere en warme mensen die werken binnen een bijzondere organisatie waar het kind nog steeds centraal staat. Ik gun ieder pleegkind traumatherapie omdat wij ervan uitgaan dat ieder uithuisgeplaatst kind getraumatiseerd is. Inmiddels heb ik aan de therapeut gevraagd of ze bij ons wil komen wonen. Ze krijgt een tentje in de tuin om alle kinderen te behandelen als ze er aan toe zijn.
Anneke Veenstra
Gezinshuis Talenten van de toekomt
januari 2018